Τα παιδιά είναι ικανά από πολύ μικρή ηλικία, να κάνουν επιλογές και να αναλάβουν ευθύνες ανάλογα με την ηλικία και τις ικανότητες τους.
Αν οι ικανότητες αυτές αναπτυχθούν, τα παιδιά γίνονται χαρούμενα και γεμάτα αυτοπεποίθηση.
Μερικές φορές όμως, εξαιτίας των συνθηκών στις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί παρόλο που μπορεί να είναι εν δυνάμει ιδανικές, αλλά και των απαιτήσεων της καθημερινότητας, το παιδί μπορεί να εμφανίσει «ξαφνικά» συναισθηματικά προβλήματα, προβλήματα συμπεριφοράς, ανασφάλειες ή και φοβίες.
Τα παιδιά είναι ικανά από πολύ μικρή ηλικία, να κάνουν επιλογές και να αναλάβουν ευθύνες ανάλογα με την ηλικία και τις ικανότητες τους.
Αν οι ικανότητες αυτές αναπτυχθούν, τα παιδιά γίνονται χαρούμενα και γεμάτα αυτοπεποίθηση.
Μερικές φορές όμως, εξαιτίας των συνθηκών στις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί παρόλο που μπορεί να είναι εν δυνάμει ιδανικές, αλλά και των απαιτήσεων της καθημερινότητας, το παιδί μπορεί να εμφανίσει «ξαφνικά» συναισθηματικά προβλήματα, προβλήματα συμπεριφοράς, ανασφάλειες ή και φοβίες.
Έτσι, φαίνεται ότι δεν μπορεί αναπτύξει και να εκφράσει στο μέγιστο το δυναμικό του.
Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (απογραφή 2011) κατέγραψε 2.122.544 παιδιά ηλικίας 0-19, εκ των οποίων το 5% (425.00) υποφέρει από κάποια ψυχολογική διαταραχή [Venables, (1983), Cox et al. (1975), Jeffers &Fitzgerald (1991)].
Έτσι, φαίνεται ότι δεν μπορεί αναπτύξει και να εκφράσει στο μέγιστο το δυναμικό του.
Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (απογραφή 2011) κατέγραψε 2.122.544 παιδιά ηλικίας 0-19, εκ των οποίων το 5% (425.00) υποφέρει από κάποια ψυχολογική διαταραχή [Venables, (1983), Cox et al. (1975), Jeffers &Fitzgerald (1991)].
Έτσι, φαίνεται ότι δεν μπορεί αναπτύξει και να εκφράσει στο μέγιστο το δυναμικό του.
Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (απογραφή 2011) κατέγραψε 2.122.544 παιδιά ηλικίας 0-19, εκ των οποίων το 5% (425.00) υποφέρει από κάποια ψυχολογική διαταραχή [Venables, (1983), Cox et al. (1975), Jeffers &Fitzgerald (1991)].
Δυστυχώς, σε μικρές ηλικίες οι ομιλητικές θεραπείες μπορούν να προσφέρουν ελάχιστη βοήθεια, καθώς η ομιλία δεν είναι ο φυσικός τρόπος έκφρασης των παιδιών.
Το παιχνίδι παρέχει στο παιδί τη ζωντανή, δυναμική, ατομική γλώσσα απαραίτητη για την έκφραση των υποκειμενικών συναισθημάτων του, για τα οποία η γλώσσα από μόνη της είναι ανεπαρκής– Jean Piaget, 1951
Εσείς γνωρίζετε ένα παιδί που:
- Δεν αντιλαμβάνεται όλο του το δυναμικό ακαδημαϊκά ή κοινωνικά;
- Βρίσκει δύσκολο το να συγκεντρωθεί ή να μάθει και έχει χαμηλή σχολική επίδοση;
- Υποφέρει από Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ);
- Έχει εφιάλτες ή ταραγμένο ύπνο;
- Κινδυνεύει να αποβληθεί από το σχολείο ή κάνει πολλές απουσίες χωρίς λόγο;
- Υποφέρει από ψυχολογικό τραύμα;
- Έχει υποστεί συναισθηματική, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση;
- Είναι υιοθετημένο;
- Υποφέρει εξαιτίας του διαζυγίου των γονιών του;
- Υποφέρει από άγχος, στρες και φοβίες;
- Υποφέρει από κάποια απώλεια ή πένθος οποιουδήποτε τύπου;
- Είναι «κλεισμένο στον εαυτό του» και συνεχώς λυπημένο;
- Υποφέρει από κάποια ασθένεια ή αναπηρία;
- Δυσκολεύεται να κάνει φίλους;
- Καυγαδίζει συχνά με συνομηλίκους και αδέρφια;
- Είναι θύμα εκφοβισμού ή ασκεί το ίδιο εκφοβισμό;
- Έχει ακατάλληλη συμπεριφορά;
- Είναι επιθετικό και έχει πολύ θυμό;
- Δεν παίζει;
Αν ΝΑΙ, τότε πρέπει να γνωρίσετε πώς οι θεραπείες με παιγνίδι και δημιουργική τέχνη μπορούν να βοηθήσουν!